Without even leaving, we are already no longer there

Mekhitar Garabedian, 2010

By Mekhitar Garabedian | Cinematography: Céline Butaye and Mekhitar Garabedian | With Nora Karaguezian, Laurice Karaguezian and Hagop, Serpoog, Sossy, Victor, Silva, Anni, Lo, and Jack | Produced by Werktank | With the support of Hogent, KASK and the Flemish Authorities.

Previously
2012 - S.M.A.K., Gent (Belgium)
2010 - de Garage, Mechelen (Belgium)

‘Rupture is the fate of the foreigner. He has left something permanently behind him, but this keeps haunting him and continues to determine his identity. Exile reduces the old body, the old language, to a corpse.’ (Kristeva) This phenomenon of ‘being haunted’ is ‘inherent to human life in that it comes back on its own, has to come back, because it is pursued by its “having been”. (Vande Veire) On the other hand, this phenomenon of ‘being haunted’ relates to our contemporary experience of history, which is defined by ‘the ambiguous influences and latent presence of the unresolved histories, the ghosts, of modernity’ (Verwoert) and therefore of revenants.

Without even leaving, we are already no longer there is a research project by Mekhitar Garabedian; collecting different stories and memories of his parents and other members of his family in Lebanon. Focusing on a particular memory of his mother, the project takes him and his mother (and grandmother) back to Beirut, and specifically to Bourdj Hamoud (the Armenian neighbourhood), where both his mother and grandmother were born and raised, but haven’t been back for more than 26 years, and haven’t seen certain people and places for over 30 years.

Mekhitar Garabedian is researcher at the Royal Academy of Fine Arts (the Faculty of Fine Arts of the University College Ghent, KASK, Hogeschool Ghent).

“Without even leaving, we are already no longer there” is een project van Mekhitar Garabedian, waarbij hij verhalen en herinneringen van zijn ouders over hun leven in Libanon verzamelt en onderzocht.
Garabedian bezocht Beiroet en specifiek Bourdj Hamoud (de Armeense wijk), waar zowel zijn moeder als grootmoeder zijn geboren en opgegroeid, maar waar ze 26 jaar niet meer geweest waren, en bepaalde mensen en plaatsen al 30 jaar niet meer gezien hadden.

De breuk is het (nood)lot van de vreemdeling. Hij heeft definitief iets achter zich gelaten, maar dit blijft hem “bespoken”, en het blijft zijn identiteit mee bepalen.
‘Ballingschap maakt een kadaver van het oude lichaam, van de oude taal.’ (Kristeva)

Dit “bespookt worden” van de vreemdeling is enerzijds eigen aan ‘het menselijke leven dat op zichzelf terug komt, of moet terugkomen, omdat het nu eenmaal door zijn ‘geweest-zijn’ wordt achternagezeten.’ (Vande Veire)
Anderzijds is dit bespookt worden ‘verwant met onze historische ervaring vandaag, die gedefinieerd wordt door de ambigue invloeden en latente aanwezigheid van onopgeloste geschiedenissen’ (Verwoert) en van “terugkerenden”.

Mekhitar Garabedian is onderzoeker aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten (KASK, Hogeschool Gent).